sábado, 20 de septiembre de 2008

¡¡¡¿¿Todos los jóvenes españoles somos del PP??!!!! Ja ja ja

http://www.elpais.com/audios/espana/Pablo/Casado/juventudes/PP/izquierdas/sois/carcas/csrcsrpor/20080920csrcsrnac_4/Aes/

miércoles, 10 de septiembre de 2008

Me siento como el kiwi...



aunque espero acabar un poco mejor.

lunes, 11 de agosto de 2008

GRANDE

Mentras somos pequenos soñamos con facernos maiores, pero chega un día en que a realidade nos da unha labazada nas narices y entón comezamos a desexar con tódas-las nosas forzas que, aínda que so sexa por unha vez, as agullas do reloxo xiren noutro sentido.

Acabo de abrir o meu correo e de atoparme coa triste noticia da morte dun compañeiro do colexio nun accidente laboral.

Non é o primeiro amigo que perdo, pero si é o primeiro que morre mentres estaba a facer o seu traballo. Impresionoume o feito da morte dun compañeiro de pupitre (el Grande, eu García), pero aínda o fixo maís a pasividade coa que escoitei o pasado xoves a noticia da morte no traballo dun rapaz de 28 anos na Expo, sen deixar de cear, que se convertiu nun arrepío cando lle puxen nome, apelidos e cara ó finado.

É triste comprobar como nos acostumamos os accidentes laborais e os vemos como algo natural, algo contra o que non se pode loitar. Pero non é certo, temos medios, moitos medios, so hai que poñerlle un pouco de vontade pola nosa parte. Temos que ser mais reivindicativos coa seguridade no traballo, porque tódo-los centos de traballadores que perden a súa vida cada ano teñen familia, teñen amigos, teñen compañeiros de colexio, xente que os quere y os que, coma a min, se lles encheran os ollos de bágoas ao pensar que xa non están connosco.

Un bico moi grande, Hector. Coidate moito alá onde esteas.

miércoles, 30 de julio de 2008

A insolencia dos que máis teñen

Lluís Suñé, concelleiro de ICV, publicou esta foto no seu blog, a modo de protesta polo sistema actual de financiación autonómica.

Pode que o meu xeito se entender as cousas estea influenciado polo feito de que eu vivo nunha das comunidades que reciben fondos, aínda que o que eu penso non é so aplicable á financiación autonómica senon tamén ao pago dos impostos por cada un de nos. Porque eu creo profundamente na solidariedade do sistema tributario español, na solidariedade tanto persoal como territorial. Os que máis teñen (persoas ou territorios) deben pagar máis, para achegar a nosa sociedade a igualdade de oportunidades, algo que polo momento non pasa de ser unha utopía.

É certo que Cataluña aporta máis do que recibe, pero tamén e certo que no seu momento foi unha comunidade privilexiada, nunha parte pola iniciativa dos seús veciños, pero tamén por recibir un trato favorable dos Gobernos. Porque, cánto nos gastamos todos nos Xogos de Barcelona 92?, e, quén recibiu os beneficios?.

Os dirixentes cataláns deben facer un exercicio de humildade, mirar un pouquichiño máis aló do seu embigo, e reflexionar sobre si a súa situación actual é só froito da boa xestión, ou si tamén tivo algo que ver o que recibiron do Estado,

jueves, 24 de julio de 2008

As vacas fracas


A aqueles que pensan que tódolos partidos políticos son iguais, recoméndolles que reflexiones sobre o que está a acontecer estes días.

Dende que a crise fixo aparición de novo nas nosas vidas, estamos a presenciar como a dereita se desposúe da súa pel de cordeiro e comeza a amosar os dentes de lobo para comerse a bocados tódolos avances conseguidos na política social ao longo destes últimos catro anos. Eles só pensan en baixar os impostos e tamén o gasto público. Y eso, a quén beneficia? Aos de sempre, aos que poden pagar escolas e universidades privadas para os seús fillos, aos que van a médicos de pago, aos que non lles importa como estean as carreteras porque só viaxan en avión. A eles non lles vai cambiar a vida aínda que as listas de espera na seguridade social aumenten hasta o infinito, nin si se eliminan as bolsas de estudos ou desaparecen as axudas para os dependentes e os seus familiares.

Ao final, nos momentos de apuro, a dereita sempre abandoa aos máis débiles e axuda aos que menos o necesitan. Porque, non vos esquezades, pode que as "super-promotoras" suspendan pagos, pode que se deixen de vender coches, que non se firmen hipotecas, ou que se abran expedientes de regulación de emprego e se despida a centos de traballadores, pero os saldos das contas dos grandes sempre estarán adornados con moitos ceros.

O que si é difícil é saber xestionar ben os orzamentos nos momentos nos que menos se ingresa, que de cotío coinciden cos momentos en que aumentan as necesidades dos que están máis abaixo, dos que non teñen plan de pensións nin seguro sanitario de luxo cunha mutua. Non vale agochar a cabeza debaixo da á, e mirar a outro lado, porque un bo capitán nunca abandoa a súa tripulación no medio dunha tormenta.

domingo, 16 de marzo de 2008

Cobro menos que o chofe de Baltar

Estudei unha carreira, aprobei unha oposición do grupo A da Xunta de Galicia, teño que seguir a estudar para estar actualizada e cobro menos que o chofer de Baltar.

Haberase que afiliar ao PP?

miércoles, 27 de febrero de 2008

sábado, 23 de febrero de 2008

Xa estamos de campaña!!

En primeiro lugar, desculpade a miña ausencia. A gripe sentoume no banquiño uns cantos días, pero xa estou aqui de novo.

O pasado venres, as 0:00 horas deu comezo a campaña electoral coa tradicional pegada de carteis, ainda que sin escoba e caldeiro...

E dende entón, levo a correr dun lado para outro: inauguración da carpa do Paseo, visita a Praza de Abastos con Alberto e Miguel, comida coa Ministra Elena Espinosa, os meus primeiros mítines (...Chispas!!!).

E, para rematar, aqui vos deixo a reflexión de hoxe do sempre xenial Forges


sábado, 16 de febrero de 2008

Rajoy "el Socialista"

Non sei se veriades a entrevista que lle fixo Buenafuente a Mariano Rajoy. Ós que non a vistes, recoméndovos que lle botedes unha ollada (en youtube, por exemplo) porque ten momentos memorables.

Di Mariano que "el señor Rodríguez Zapatero y el Socialismo no tienen nada que ver ...no defiende los postulados del Socialismo clásico, los he defendido yo: la Nación de ciudadanos libres e iguales... ".

Sin palabras.


domingo, 10 de febrero de 2008

¿Y quién es él?


Admítense apostas...

sábado, 9 de febrero de 2008

viernes, 8 de febrero de 2008

Títeres

Aqui vos deixo a columna de Millás no diario el País de hoxe. Reflexión interesante

"El ventrílocuo y su muñeco son enemigos porque compiten por los mismos aplausos. No se trata, pese a las apariencias, de una relación fácil. Hay temporadas en las que el muñeco es más listo que su dueño, más brillante también, más ingenioso, más agudo, más veloz en las réplicas. Por decirlo rápido, hay temporadas en las que el muñeco es el ventrílocuo. Quizá el Vaticano naciera como una suerte de muñeco de Dios, pero hoy es su dueño. La naturaleza diabólica del títere le empuja a ocupar el puesto de su creador (Lucifer). Si ustedes se fijan, hasta en la expresión del pelele más tosco se advierte ese instinto de autonomía, ese afán por seducir que tanto gusta e inquieta al respetable. Entre los mejores artistas sale tarde o temprano a relucir este conflicto de intereses con sus monigotes.

Al principio de la legislatura, la Conferencia Episcopal parecía un eco político del PP. Un monseñor Rouco como de medio metro, ataviado con las ropas de colores propias de su rango, aparecía sentado en los muslos de Rajoy, que lo manipulaba por la espalda con la habilidad de un artista ducho en la materia. Rouco se limitaba entonces a ampliar el mensaje de su dueño con la gracia y el desparpajo que le faltaban a él. Mas de repente, como suceden estas cosas, el muñeco devino en persona y ahora es un Rajoy de madera el que aparece sentado sobre las rodillas de Rouco, obligado a decir cosas sobre el aborto, el divorcio o el matrimonio que ponen en evidencia a su partido. El debate entre Zapatero y Rajoy (si finalmente se ponen de acuerdo) promete mucho, no decimos que no, pero lo que pulverizaría todas las marcas de audiencia conocidas sería un encuentro televisivo entre Rajoy y Rouco (o entre Zaplana y monseñor Camino). Hay un problema: quizá no se pusieran de acuerdo en quién debería aparecer en las rodillas de quién".

Estou con ^^Zapatero^^


ESTOU CON ZAPATERO.

E coma min, son moitas as persoas que están a depositar a sua confianZa nel. Entre eles atópanse rostros de todos coñecidos como Sabina, Serrat, Miguel Bosé ou Concha Velasco, caras visibles da
Plataforma de Apoyo a Zapatero Plataforma PAZ, integrada por máis de dous mil cidadáns e que se presentará mañá en Madrid, coa lectura do manifesto "Defender la alegría".

Dí Sabina na sua columna semanal en
Interviu "La llama de Llamazares/me llama, pero, hoy por hoy/urge frenar a Rajoy/con votos más populares".

Tal e como amosan tódalas enquisas dos últimos anos, en España somos máis os de esquerdas, pero o feito de que a ley d'Hont perxudica as minorías, implica que non todos os votos se traduzan en escaños. Nunhas eleccións que se presentan tan axustadas, só temos dúas opcións: PP ou PSOE. Eu xa elixín a miña fai tempo, e ti?



lunes, 4 de febrero de 2008

En democracia non mandan os poderosos...

... en democracia é o pobo o que ten a última palabra.

Xa sabedes, o vindeiro 9 de marzo todos nos temos nas nosas mans a posibilidade de elexir como queremos que sexa o noso futuro.

Eu son das que penso que
ahora que avanzamos, por qué retroceder.

sábado, 2 de febrero de 2008

O meu avó


A min, o de ser roxa, venme de familia. Con catro avós socialistas, non me quedaba outra que seguir o mesmo camiño...

Hoxe vou falar do meu avó Antonio, o pai da miña nai (o primeiro pola dereita, na foto). Vivía en Meira, e alí exerceu toda a sua vida de avogado.

Del podería dicir moitas cousas, pero quédome coa que máis me gusta: o meu avó era un home de paz. De feito, pese á súa profesión, non lle gustaban nadiña os preitos. Era dos que pensaba que unha boa conversa podía solucionar a maior parte dos problemas.

Aínda que morreu cando eu tiña so oito anos, creo que non erro se digo que foi unha das persoas que máis profundamente marcou a miña vida. Xa de pequerrechiña, cando me preguntaban que quería ser de maior, contestaba sen dubidar que eu ía ser avogada, como o meu avó, porque o meu avó lles contaba contos ós señores e os señores lle daban pesetas (non estaba mal a miña definición da avogacía...). E aqui me tedes, vinte anos máis tarde, Licenciada en Dereito.

Pero, ó meu avó non so lle debo a minha profesión, tamén lle debo os meus primeiros contactos coa política. Lembro as ceas dos sábados, o seu carón, vendo na tele o Informe Semanal, escoitandolle falar co meu pai do que facía Felipe ou do que dicía Guerra, lembro as súas conversas co meu tio Martín, outro socialista convencido, e por enriba de todo, lembro as historias que me contaba da Guerra, de cando as pulgas lles movían as mantas, do Franquismo que veu despois, de como o seguía a Garda Civil cando ía a Lugo, de cando lle suspenderon as oposicións de Xuiz por non adicto ó Réxime, de cando se escondía debaixo das mantas para poder escoitar a Radio Pirenaica...

Ainda que xa nacín na Democracia, cada vez que se achegan as eleccións, intento non esquecerme do difícil que debe ser non poder expresar libremente o que pensas. Somos afortunados, non sabemos cánto.

Agora espérame un mes de duro traballo, poñendo o meu pequeno gran de arena para intentar que teñamos de novo un Goberno dos teus, que tamén son os meus. Vai por ti, avó!!

Lede con atención...

Aqui vos deixo unhas declaracións do señor Pizarro, insigne número dous do PP pola provincia de Madrid, recollidas no diario "El Mundo" (como non...) o 21 de marzo de 1994.

" MADRID Manuel Pizarro, propone que el sistema de pensiones español sea semejante al que se está aplicando en Chile, trasvasando la previsión social al ámbito privado.

«La gente se jubila con pensiones superiores a las que recibiría por el sistema público y no dependen de la evolución de la política», afirmó a Servimedia. Este proceso, que significaría una privatización del sistema de pensiones, permitiría que el Estado «concentrara sus esfuerzos en los más necesitados», dijo.

En su opinión, un sistema como éste ha llevado a Chile a que los recursos de los fondos de pensiones representen ya el 36% del PIB. «El equivalente en España -explicó- serían más de 20 billones, con lo que eso supondría para inversiones y financiación de las empresas e infraestructuras»".

Verdade que non teñen desperdicio? Agora xa vedes o que agochan tras de si algunhas máscaras.

E Zapatero bicou a Carmen...




Onte, o socialismo en Ourense viviu unha tarde inesquecible coa visita de Zapatero.

A imaxe fala por si mesma. Un pabillón dos Remedios cheo a rebosar (5.000 persoas, segundo a organización). E os que non se ven, porque foron moit
os os que, ainda que chovía ( e como...), se achegaron os Remedios,e quedaron fora.

Como xa coñeceredes todo o que se dixo onte (para eso están a televisión, a radio e os periódicos), gustaríame falar de un
pequeno detalle do Presidente.

Xusto detrás de min estaba sentada Carmen, a militante mais veterana e máis apaixoada de toda a provincia. Estaba chea de ledicia porque, despois de todas as presas e nervios, o mitin prometía ser un éxito rotundo. Mentras esperabamos a que comezase, pediume que lle dese un bico o Presi da súa parte. Pouco pensaba a miña Carmen que, non mo
itos minutos máis tarde, ía ser ela mesma quen llo dera. Penso que Zapatero se saltou o protocolo porque sabía que así lle recargaba as pilas a persoa que máis pelexou, pelexa e pelexará para conseguir o voto socialista por estas terras. Eche un tipo listo o Zapatero! O certo é que, despois do bico, sinto un pouco de medo... a ver como lle seguimos o ritmo a Carmen esta campaña!!!

Xa para rematar, so me queda formular un desexo... que toda a emoción que se sentiu onte nos Remedios, se traduza en votos o 9 de marzo. Quedanos por diante un longo camiño.




sábado, 19 de enero de 2008

Las rebajas de enero



George Bush devolverá impuestos a las familias y reducirá la carga fiscal a las empresas como parte de su plan de choque contra la recesión.

Está claro que es época de rebajas...fiscales, así que Mariano Rajoy no tardará demasiado en pedirle a Solbes que tome nota.

El problema es que cualquier bajada de impuestos tiene un precio, la disminución de los recursos para la construcción de carreteras, para la sanidad, la educación o la financiación de políticas sociales. Que pena...

Pero, por mucho que se minore la inversión estatal en los ciudadanos, hay ciertos bienes y servicios (los que en Hacienda Pública se conocen como indivisibles) que siempre tendrán que ser suministrados por el Estado. Los ejemplos típicos son la seguridad o la justicia. Y, ¿cómo vamos a financiarlos?.

Parece evidente que, como la imposición directa es impopular, la vía que queda abierta es la de la imposición indirecta.

Creo que en este punto es necesario recordar que, según el apartado 1 del artículo 31 de la Constitución, el sistema tributario español se inspirará, entre otros, en el principio de progresividad, es decir, que el que tiene más pague proporcionalmente más que el que tiene menos.

El problema con que se van a encontrar los que tanto prometen es que la imposición indirecta es típicamente regresiva y que, por tanto, no va a ser fácil dar con la fórmula mágica que permita conciliar el sistema tributario que se avecina con el mandato constitucional.








domingo, 13 de enero de 2008

Y el que quiera creer, que crea...



Entre mis preferencias musicales se encuentra el uruguayo Jorge Drexler.

El otro día, mientras veía a los obispos españoles tratando de gobernar nuestras almas y nuestras vidas, se me vino a la cabeza la estrofa de una de sus canciones, Sea, que dice "y el que quiera creer que crea, y el que no, su razón tendrá". Ojalá el clero se aplicase el cuento, entendiese que los que no creen tienen razones tan legítimas como las de aquellos que si lo hacen y dejase de abrir heridas en la sociedad española. Al fin y al cabo la fe se encuentra en lo más íntimo del ser humano, y es ahi donde debe de quedar. A Dios lo que es de Dios y al Cesar lo que es del Cesar.

En otro orden de cosas, hoy ha sido la presentación de los candidatos a las Elecciones Generales en el Hotel Monumento San Francisco de Santiago. Pistoletazo de salida de las Generales del 9 de Marzo.

Volviendo a la canción... ya está en el aire girando mi moneda, y que sea lo que sea.

viernes, 11 de enero de 2008

Dos pájaros de un tiro


Después de haber disfrutado de la maravillosa experiencia de ver juntos en directo a dos maestros de la música como Serrat y Sabina, no me he podido resistir a la tentación de comprarme el disco del concierto. Bendita tentación...

He perdido la cuenta de las veces que lo he escuchado ( y eso que lo tengo desde hace sólo un par de días).

Sencillamente genial. Un clásico.