A min, o de ser roxa, venme de familia. Con catro avós socialistas, non me quedaba outra que seguir o mesmo camiño...
Hoxe vou falar do meu avó Antonio, o pai da miña nai (o primeiro pola dereita, na foto). Vivía en Meira, e alí exerceu toda a sua vida de avogado.
Del podería dicir moitas cousas, pero quédome coa que máis me gusta: o meu avó era un home de paz. De feito, pese á súa profesión, non lle gustaban nadiña os preitos. Era dos que pensaba que unha boa conversa podía solucionar a maior parte dos problemas.
Aínda que morreu cando eu tiña so oito anos, creo que non erro se digo que foi unha das persoas que máis profundamente marcou a miña vida. Xa de pequerrechiña, cando me preguntaban que quería ser de maior, contestaba sen dubidar que eu ía ser avogada, como o meu avó, porque o meu avó lles contaba contos ós señores e os señores lle daban pesetas (non estaba mal a miña definición da avogacía...). E aqui me tedes, vinte anos máis tarde, Licenciada en Dereito.
Pero, ó meu avó non so lle debo a minha profesión, tamén lle debo os meus primeiros contactos coa política. Lembro as ceas dos sábados, o seu carón, vendo na tele o Informe Semanal, escoitandolle falar co meu pai do que facía Felipe ou do que dicía Guerra, lembro as súas conversas co meu tio Martín, outro socialista convencido, e por enriba de todo, lembro as historias que me contaba da Guerra, de cando as pulgas lles movían as mantas, do Franquismo que veu despois, de como o seguía a Garda Civil cando ía a Lugo, de cando lle suspenderon as oposicións de Xuiz por non adicto ó Réxime, de cando se escondía debaixo das mantas para poder escoitar a Radio Pirenaica...
Ainda que xa nacín na Democracia, cada vez que se achegan as eleccións, intento non esquecerme do difícil que debe ser non poder expresar libremente o que pensas. Somos afortunados, non sabemos cánto.
Agora espérame un mes de duro traballo, poñendo o meu pequeno gran de arena para intentar que teñamos de novo un Goberno dos teus, que tamén son os meus. Vai por ti, avó!!
Hoxe vou falar do meu avó Antonio, o pai da miña nai (o primeiro pola dereita, na foto). Vivía en Meira, e alí exerceu toda a sua vida de avogado.
Del podería dicir moitas cousas, pero quédome coa que máis me gusta: o meu avó era un home de paz. De feito, pese á súa profesión, non lle gustaban nadiña os preitos. Era dos que pensaba que unha boa conversa podía solucionar a maior parte dos problemas.
Aínda que morreu cando eu tiña so oito anos, creo que non erro se digo que foi unha das persoas que máis profundamente marcou a miña vida. Xa de pequerrechiña, cando me preguntaban que quería ser de maior, contestaba sen dubidar que eu ía ser avogada, como o meu avó, porque o meu avó lles contaba contos ós señores e os señores lle daban pesetas (non estaba mal a miña definición da avogacía...). E aqui me tedes, vinte anos máis tarde, Licenciada en Dereito.
Pero, ó meu avó non so lle debo a minha profesión, tamén lle debo os meus primeiros contactos coa política. Lembro as ceas dos sábados, o seu carón, vendo na tele o Informe Semanal, escoitandolle falar co meu pai do que facía Felipe ou do que dicía Guerra, lembro as súas conversas co meu tio Martín, outro socialista convencido, e por enriba de todo, lembro as historias que me contaba da Guerra, de cando as pulgas lles movían as mantas, do Franquismo que veu despois, de como o seguía a Garda Civil cando ía a Lugo, de cando lle suspenderon as oposicións de Xuiz por non adicto ó Réxime, de cando se escondía debaixo das mantas para poder escoitar a Radio Pirenaica...
Ainda que xa nacín na Democracia, cada vez que se achegan as eleccións, intento non esquecerme do difícil que debe ser non poder expresar libremente o que pensas. Somos afortunados, non sabemos cánto.
Agora espérame un mes de duro traballo, poñendo o meu pequeno gran de arena para intentar que teñamos de novo un Goberno dos teus, que tamén son os meus. Vai por ti, avó!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario