Arancha, la hija de Putin.

PÁSARO PILLABÁN

¡¡Menuda noticia!! El número uno de la lista del PP por la provincia de Ourense dimite por irregularidades con Hacienda. Pero, ¿no era este el señor en cuyas manos Núñez Feijóo (alias 009) quería depositar nuestros dineros, para que estuviesen a buen recaudo, a salvo de los malvados socialistas?

Sé que vivimos en una sociedad que, no sólo no recrimina, sino que aplaude las trampillas al Erario Público. Pero que se te olvide declarar 240.000 eurazos de una cuenta de las Islas Caimán no es una trampilla, es una chapuza, y de las gordas. Acaso este hombre no ha oido hablar nunca de la economía de opción, del ahorro fiscal dentro de la legalidad. Prefiero no pensar cómo habrá aconsejado a sus clientes cuando estaba en las altas esferas de Caixa Ourense (que en paz descanse). Al menos, sí hay algo que honra al Partido Popular, que hayan hecho dimitir a tremendo páj(s)aro, porque tratándose de un partido tan poco coprometido con el principio de solidaridad tributaira, no me hubiese extrañado lo mas mínimo que hubiesen enarbolado el tan manido discurso de que, el que esté libre de pecado, que tire la primera piedra.

Y ya para terminar, dos apuntes:

PRIMERO: si todo el mundo hiciera como el señor Pásaro, como con que "dineros" contaba el susodicho que se pagara su remuneración como miembro del Parlamento de Galicia. ¿Tendrá en su casa una piscina (ahora que los colchones son de látex) llena de monedas, como el Tío Gilito?

SEGUNDO: cada día estoy más orgullosa de poner mi granito de arena para que todos, independientemente de su situación económica o social, tengan derecho a la sanidad, a la educación... Cada día estoy más orgullosa de trabajar para la Hacienda Pública (a veces, incluso me siento como Robin Hood, quitándole a los que más tienen, para ayudar a los más desfavorecidos). Cada día estoy más orgullosa de ser socialista.

¡¡¡¿¿Todos los jóvenes españoles somos del PP??!!!! Ja ja ja

http://www.elpais.com/audios/espana/Pablo/Casado/juventudes/PP/izquierdas/sois/carcas/csrcsrpor/20080920csrcsrnac_4/Aes/

Me siento como el kiwi...

aunque espero acabar un poco mejor.

GRANDE

Mentras somos pequenos soñamos con facernos maiores, pero chega un día en que a realidade nos da unha labazada nas narices y entón comezamos a desexar con tódas-las nosas forzas que, aínda que so sexa por unha vez, as agullas do reloxo xiren noutro sentido.

Acabo de abrir o meu correo e de atoparme coa triste noticia da morte dun compañeiro do colexio nun accidente laboral.

Non é o primeiro amigo que perdo, pero si é o primeiro que morre mentres estaba a facer o seu traballo. Impresionoume o feito da morte dun compañeiro de pupitre (el Grande, eu García), pero aínda o fixo maís a pasividade coa que escoitei o pasado xoves a noticia da morte no traballo dun rapaz de 28 anos na Expo, sen deixar de cear, que se convertiu nun arrepío cando lle puxen nome, apelidos e cara ó finado.

É triste comprobar como nos acostumamos os accidentes laborais e os vemos como algo natural, algo contra o que non se pode loitar. Pero non é certo, temos medios, moitos medios, so hai que poñerlle un pouco de vontade pola nosa parte. Temos que ser mais reivindicativos coa seguridade no traballo, porque tódo-los centos de traballadores que perden a súa vida cada ano teñen familia, teñen amigos, teñen compañeiros de colexio, xente que os quere y os que, coma a min, se lles encheran os ollos de bágoas ao pensar que xa non están connosco.

Un bico moi grande, Hector. Coidate moito alá onde esteas.

A insolencia dos que máis teñen

Lluís Suñé, concelleiro de ICV, publicou esta foto no seu blog, a modo de protesta polo sistema actual de financiación autonómica.

Pode que o meu xeito se entender as cousas estea influenciado polo feito de que eu vivo nunha das comunidades que reciben fondos, aínda que o que eu penso non é so aplicable á financiación autonómica senon tamén ao pago dos impostos por cada un de nos. Porque eu creo profundamente na solidariedade do sistema tributario español, na solidariedade tanto persoal como territorial. Os que máis teñen (persoas ou territorios) deben pagar máis, para achegar a nosa sociedade a igualdade de oportunidades, algo que polo momento non pasa de ser unha utopía.

É certo que Cataluña aporta máis do que recibe, pero tamén e certo que no seu momento foi unha comunidade privilexiada, nunha parte pola iniciativa dos seús veciños, pero tamén por recibir un trato favorable dos Gobernos. Porque, cánto nos gastamos todos nos Xogos de Barcelona 92?, e, quén recibiu os beneficios?.

Os dirixentes cataláns deben facer un exercicio de humildade, mirar un pouquichiño máis aló do seu embigo, e reflexionar sobre si a súa situación actual é só froito da boa xestión, ou si tamén tivo algo que ver o que recibiron do Estado,

As vacas fracas

A aqueles que pensan que tódolos partidos políticos son iguais, recoméndolles que reflexiones sobre o que está a acontecer estes días.

Dende que a crise fixo aparición de novo nas nosas vidas, estamos a presenciar como a dereita se desposúe da súa pel de cordeiro e comeza a amosar os dentes de lobo para comerse a bocados tódolos avances conseguidos na política social ao longo destes últimos catro anos. Eles só pensan en baixar os impostos e tamén o gasto público. Y eso, a quén beneficia? Aos de sempre, aos que poden pagar escolas e universidades privadas para os seús fillos, aos que van a médicos de pago, aos que non lles importa como estean as carreteras porque só viaxan en avión. A eles non lles vai cambiar a vida aínda que as listas de espera na seguridade social aumenten hasta o infinito, nin si se eliminan as bolsas de estudos ou desaparecen as axudas para os dependentes e os seus familiares.

Ao final, nos momentos de apuro, a dereita sempre abandoa aos máis débiles e axuda aos que menos o necesitan. Porque, non vos esquezades, pode que as "super-promotoras" suspendan pagos, pode que se deixen de vender coches, que non se firmen hipotecas, ou que se abran expedientes de regulación de emprego e se despida a centos de traballadores, pero os saldos das contas dos grandes sempre estarán adornados con moitos ceros.

O que si é difícil é saber xestionar ben os orzamentos nos momentos nos que menos se ingresa, que de cotío coinciden cos momentos en que aumentan as necesidades dos que están máis abaixo, dos que non teñen plan de pensións nin seguro sanitario de luxo cunha mutua. Non vale agochar a cabeza debaixo da á, e mirar a outro lado, porque un bo capitán nunca abandoa a súa tripulación no medio dunha tormenta.